سفارش تبلیغ
صبا ویژن

چطور از فرسودگی در شنا جلوگیری کنیم؟

تنظیم برنامه تمرینی و استراحت کافی
شناگری موفق نیاز به برنامه‌ریزی دقیق و آگاهانه دارد، که در آن استراحت جایگاه ویژه‌ای دارد. بدون زمان‌بندی درست، حتی بهترین تمرینات می‌توانند منجر به فرسودگی شدید شوند. مهم است که شناگر روزهایی را برای ریکاوری اختصاص دهد تا عضلات فرصت ترمیم داشته باشند. این بازه‌های استراحت باید با شدت و حجم تمرینات تناسب داشته باشند. استفاده از تمرینات سبک‌تر در برخی روزها می‌تواند به جلوگیری از فشار بیش‌ازحد کمک کند. استراحت فعال، مانند شناهای سبک یا تمرینات کششی، می‌تواند به بهبود جریان خون و تسریع بازسازی کمک کند. علاوه بر این، شناگران باید به خواب شبانه کافی نیز توجه کنند. مدیریت درست زمان تمرین و استراحت یکی از اصلی‌ترین راه‌های مقابله با خستگی مزمن در ورزش شنا است.

تغذیه مناسب و هیدراتاسیون بدن
برای اینکه بدن شناگر در بهترین شرایط خود بماند، نیاز به سوخت‌رسانی درست از طریق تغذیه و هیدراتاسیون دارد. رژیم غذایی یک شناگر باید شامل منابع متنوعی از انرژی باشد، مانند کربوهیدرات‌های پیچیده، پروتئین‌های با کیفیت و چربی‌های سالم. هر وعده‌ی غذایی باید به نحوی طراحی شود که پاسخگوی نیازهای تمرینی روزانه باشد. علاوه بر آن، بدن در زمان شنا مقدار زیادی آب از دست می‌دهد، حتی اگر شناگر احساس تشنگی نکند. نوشیدن مایعات کافی در طول روز و مصرف الکترولیت‌ها در تمرینات طولانی‌مدت از کم‌آبی جلوگیری می‌کند. وعده‌های غذایی سبک پیش از تمرین و وعده‌های بازیابی حاوی پروتئین و کربوهیدرات بعد از تمرین، به ریکاوری سریع‌تر کمک می‌کنند. مکمل‌های ورزشی نیز در صورت نیاز، می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند. مشاوره با متخصص تغذیه ورزشی به تنظیم دقیق این موارد کمک شایانی می‌کند.

تمرینات متنوع و جلوگیری از یکنواختی
تکرار یکنواخت تمرینات در شنا، به‌ویژه برای ورزشکاران حرفه‌ای، نه‌تنها باعث خستگی جسمی بلکه منجر به فرسودگی روانی نیز می‌شود. گنجاندن تمرینات متنوع در برنامه‌ی روزانه می‌تواند از این حالت جلوگیری کند. تغییر در نوع شنا، شدت تمرین یا محیط تمرین می‌تواند باعث ایجاد چالش‌های جدید و انگیزه بیشتر شود. استفاده از وسایل تمرینی مانند تخته‌ها، وزنه‌های آبی یا فین‌ها به افزایش تنوع کمک می‌کند. همچنین می‌توان با شرکت در تمرینات گروهی یا مسابقات دوستانه، فضای رقابتی و شادی‌آور ایجاد کرد. تمرینات خشک (در خشکی) مثل پیلاتس یا تمرینات تعادلی نیز می‌توانند مکمل خوبی باشند. این تنوع در فعالیت‌ها کمک می‌کند تا بدن در معرض انواع مختلفی از حرکات قرار گیرد. در نتیجه، هم از خستگی جسمی جلوگیری می‌شود و هم روحیه‌ی ورزشکار بالا می‌ماند.

تکنیک‌های تنفس صحیح و مدیریت استرس
نحوه‌ی تنفس در شنا به‌طور مستقیم بر عملکرد و میزان خستگی تأثیر می‌گذارد. تمرین و اصلاح تکنیک‌های تنفس به شناگر کمک می‌کند تا اکسیژن‌رسانی به عضلات بهتر انجام شود. تنفس کنترل‌شده باعث کاهش ضربان قلب و افزایش تمرکز در هنگام شنا می‌شود. برای مثال، تمرین نگه‌داشتن نفس در فواصل مشخص می‌تواند ظرفیت ریه را تقویت کند. همچنین، مدیریت استرس یکی از عوامل مهم در کاهش فرسودگی روانی است. تمرینات ذهن‌آگاهی و مدیتیشن کمک می‌کنند تا شناگر با آرامش و تمرکز بیشتری تمرین کند. استفاده از تکنیک‌های تجسم ذهنی قبل از مسابقه می‌تواند اضطراب را کاهش دهد. فضای تمرینی آرام و بدون فشار بیش‌ازحد از سوی مربی یا والدین نیز مهم است. در نهایت، حفظ تعادل بین روان و جسم، نقش کلیدی در دوام تمرینات بدون خستگی شدید دارد.

پیشگیری از آسیب‌های جسمی و مراقبت از بدن
شنا یک ورزش تمام‌بدنی است که در صورت انجام نادرست حرکات، می‌تواند باعث آسیب‌های مزمن شود. استفاده از فرم صحیح در اجرای حرکات شنا، مانند موقعیت دست و پا، اهمیت بالایی دارد. شناگران باید به علائم هشداردهنده مانند دردهای مکرر یا کشیدگی عضلات توجه کنند. تمرینات تقویتی برای عضلات اطراف شانه، کمر و ران می‌تواند به کاهش آسیب‌پذیری کمک کند. گرم‌کردن مناسب قبل از ورود به آب و سرد کردن پس از تمرین، دو عنصر حیاتی برای سلامت جسم هستند. همچنین، ماساژ درمانی و استفاده از فوم رولرها می‌توانند به رهایی از تنش‌های عضلانی کمک کنند. انتخاب مایو و عینک مناسب نیز در جلوگیری از اصطکاک و فشار اضافی مؤثر است. در صورت بروز آسیب، استراحت کافی و پیروی از توصیه‌های متخصص باعث جلوگیری از تشدید مشکل می‌شود.

 


نحوه انتخاب بهترین استخر تمرینی

1. اندازه و عمق استخر
اندازه و عمق استخر از مهمترین عوامل در انتخاب محل تمرین هستند. استخرهای استاندارد المپیکی 50 متر طول دارند و برای تمرینات حرفه‌ای ایده‌آل می‌باشند. استخرهای 25 متری نیز برای تمرینات عمومی و نیمه حرفه‌ای مناسب هستند. عمق استخر باید حداقل 1.8 متر باشد تا امکان شیرجه ایمن وجود داشته باشد. استخرهای کم عمق برای مبتدیان و کودکان مناسب‌تر هستند. وجود خطوط شنا و نشانگرهای عمق در کف استخر از ویژگی‌های مهم است. استخرهای بزرگتر امکان تمرینات متنوع‌تری را فراهم می‌کنند. در نهایت، انتخاب اندازه و عمق باید با توجه به سطح مهارت و اهداف تمرینی انجام شود.

2. سیستم تصفیه و بهداشت آب
کیفیت سیستم تصفیه آب سلامت شناگران است. سیستم‌های تصفیه کلرزنی سنتی باید به صورت منظم کنترل شوند. فناوری‌های جدید مانند ازن تراپی و UV گزینه‌های بهتری برای تصفیه آب محسوب می‌شوند. PH آب باید بین 7.2 تا 7.8 حفظ شود تا از تحریک پوست و چشم‌ها جلوگیری شود. میزان کلر آزاد باقیمانده باید بین 1 تا 3 ppm باشد. استخرهای مدرن از سیستم‌های تصفیه خودکار استفاده می‌کنند که دقت بالاتری دارند. بازدید از اتاق تصفیه و بررسی تجهیزات قبل از انتخاب ضروری است. شفافیت کامل آب و عدم بوی تند کلر نشانه‌های خوبی از کیفیت تصفیه هستند.

3. دمای آب و محیط
دمای مناسب آب برای تمرینات شنا بین 26 تا 28 درجه سانتیگراد است. استخرهای آموزشی معمولاً دمای بالاتری (28-30 درجه) دارند. استخرهای حرفه‌ای و مسابقاتی دمای پایین‌تری (25-27 درجه) حفظ می‌کنند. دمای محیط استخر باید حدود 1-2 درجه از دمای آب گرمتر باشد. سیستم‌های گرمایشی باید قابلیت تنظیم دقیق دما را داشته باشند. نوسانات دمایی می‌تواند بر کیفیت تمرین تأثیر منفی بگذارد. تهویه مناسب فضای استخر از تجمع رطوبت و کلرامین جلوگیری می‌کند. بررسی سیستم‌های کنترل دما و رطوبت قبل از انتخاب استخر ضروری است.

4. امکانات جانبی و تجهیزات
امکانات جانبی کیفیت تجربه تمرینی را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند. رختکن‌های تمیز و مجهز به کمدهای شخصی ضروری هستند. دوش‌های آب گرم با فشار مناسب باید به تعداد کافی وجود داشته باشند. سالن بدنسازی مجهز در مجاورت استخر یک مزیت بزرگ محسوب می‌شود. وجود سونا و جکوزی برای ریکاوری پس از تمرین بسیار مفید است. تجهیزات آموزشی مانند تخته شنا، فین و پدال باید به مقدار کافی موجود باشد. سیستم صوتی مناسب برای تمرینات هوازی در آب اهمیت دارد. نورپردازی کافی در ساعات مختلف روز باید بررسی شود.

5. موقعیت جغرافیایی و دسترسی
موقعیت استخر و سهولت دسترسی به آن در تداوم تمرینات مؤثر است. فاصله مناسب از محل کار یا زندگی باعث می‌شود زمان کمتری صرف رفت و آمد شود. دسترسی به وسایل حمل و نقل عمومی یک مزیت مهم محسوب می‌شود. پارکینگ اختصاصی برای افرادی که با خودرو شخصی می‌آیند ضروری است. ساعت‌کاری استخر باید با برنامه زمانی شما سازگار باشد. شلوغی استخر در ساعات مختلف روز باید بررسی شود. امکان رزرو آنلاین سانس‌های تمرینی یک ویژگی مطلوب است. امنیت محیط اطراف استخر به ویژه برای تمرینات شبانه اهمیت ویژه‌ای دارد


تکنیکهای شنا در رودخانهها

شناخت جریان‌های رودخانه و نحوه مدیریت آن‌ها
جریان‌های رودخانه‌ای بسته به شکل زمین، عمق و موانع طبیعی ممکن است بسیار پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی باشند. برای شناگران، شناخت و تحلیل این جریان‌ها بخشی حیاتی از ایمنی و موفقیت در شنا است. جریان‌های سطحی معمولاً آرام‌ترند اما در نقاط عمیق‌تر، سرعت آب می‌تواند افزایش یابد. بهترین رویکرد در چنین شرایطی، حرکت در مسیر جریان به‌جای تلاش برای غلبه بر آن است. زاویه گرفتن نسبت به مسیر حرکت آب به شما امکان می‌دهد با کمترین مصرف انرژی به نقطه‌ی ایمن برسید. بررسی رودخانه از قبل، شناسایی موانع پنهان، و تمرین در آب‌های متحرک مهارت کنترل را افزایش می‌دهد. استفاده از نقشه‌های محلی و پرس‌وجو از افراد باتجربه نیز توصیه می‌شود. در مواقع بحرانی، آرامش داشتن و اجرای برنامه‌ی از پیش تعیین‌شده بهترین دفاع است.

انتخاب محل مناسب برای ورود و خروج از آب
یکی از اصول اولیه شنا در رودخانه، انتخاب هوشمندانه مکان ورود و خروج است. ورود به آب در نقاطی با بستر شنی یا سنگ‌های صاف، ایمنی را افزایش می‌دهد. مناطق دارای گیاهان آبزی یا لجن‌زار خطر لغزش و گیر افتادن را به همراه دارند. بررسی وضعیت جریان در آن نقطه قبل از ورود، مانند سرعت آب و مانع‌های احتمالی، الزامی است. انتخاب نقطه‌ای که در صورت بروز مشکل بتوان سریع از آب خارج شد، اهمیت بسیاری دارد. مکان‌های خروج باید دسترسی آسان و امکان کمک گرفتن از دیگران را فراهم کنند. در محیط‌های بکر، نشانه‌گذاری مسیر ورود و خروج با اشیاء قابل‌دید یا رنگی ایده خوبی است. حتی در رودخانه‌هایی با ظاهر آرام، نباید بدون بررسی وارد آب شد. تهیه مسیر جایگزین برای خروج نیز بخشی از برنامه‌ریزی ایمن محسوب می‌شود.

استفاده از تجهیزات ایمنی مناسب در شنا
شناگران در رودخانه‌ها باید به تجهیزات ایمنی به عنوان بخشی جدانشدنی از فعالیت خود نگاه کنند. جلیقه‌های نجات باید مطابق با وزن و اندازه فرد انتخاب شوند تا عملکرد مؤثری داشته باشند. کفش‌های ضدلغزش نه تنها از پاها محافظت می‌کنند، بلکه در خروج اضطراری از مسیرهای سنگی کمک شایانی می‌کنند. برخی رودخانه‌ها به دلیل سرعت جریان، نیازمند کلاه ایمنی نیز هستند. برای افراد تازه‌کار، داشتن طناب نجات و یادگیری چگونگی استفاده از آن در شرایط واقعی مهم است. همچنین لباس‌های نئوپرن (Neoprene) در جلوگیری از کاهش دمای بدن در آب‌های سرد کاربرد زیادی دارند. همراه داشتن کیف ضدآب با سوت نجات، کمک‌های اولیه، و حتی چراغ کوچک در شرایط خاص کارایی دارد. پیش از ورود به آب، تست تجهیزات از نظر کارایی ضروری است.

تکنیک‌های تنفس و حفظ انرژی در جریان‌های متغیر
تنفس در حین شنا در رودخانه باید با ریتم جریان هماهنگ باشد تا فرد بتواند عملکرد پایداری داشته باشد. تمرکز بر تنفس آرام و کنترل‌شده مانع از وارد آمدن فشار زیاد به قلب و ریه‌ها می‌شود. استفاده از تکنیک‌های شنا با بازده بالا مانند کرال با کشش کامل کمک می‌کند انرژی کمتری مصرف شود. در مواجهه با جریان سریع، بهتر است به‌جای مبارزه، بدن را به‌صورت موازی با جریان نگه دارید. حرکات اضافی و تقلاهای بیهوده تنها باعث تخلیه سریع انرژی می‌شود. استراحت روی آب و تغییر موقتی سبک شنا (مثل پشت) می‌تواند بازده انرژی را افزایش دهد. تمرین تنفس یک‌طرفه در محیط‌های متلاطم کنترل بیشتری به شناگر می‌دهد. در نهایت، شناخت ظرفیت بدنی شخص و نادیده نگرفتن نشانه‌های خستگی از اهمیت بالایی برخوردار است.

آمادگی برای شرایط اضطراری و واکنش‌های مناسب
در شنا در رودخانه‌ها، هر لحظه ممکن است با وضعیت غیرمنتظره‌ای روبرو شوید، لذا داشتن برنامه برای شرایط اضطراری حیاتی است. آشنایی با اصول نجات پایه، از جمله حفظ آرامش و استفاده از تجهیزات شناوری، باید بخشی از آموزش‌های مقدماتی باشد. دانستن نحوه فراخوان کمک، استفاده از سوت یا علامت دادن با حرکات، بسیار مفید است. اگر در جریان گرفتار شدید، شنا به‌صورت مورب به سمت ساحل بهترین گزینه است. در شرایطی که فردی دیگر نیاز به کمک دارد، ابتدا باید امنیت خود را تضمین کرده و سپس با ابزار کمک‌رسانی مانند طناب یا بویه اقدام کرد. حفظ دمای بدن، خصوصاً در آب‌های سرد، از طریق لباس مناسب یا خروج سریع از آب اهمیت دارد. همراه داشتن شماره تماس‌های اضطراری در کیف ضدآب توصیه می‌شود. نهایتاً، بازبینی برنامه و تمرین واکنش‌ها با همراهان قبل از ورود به آب، ضریب ایمنی را بالا می‌برد.

 


ورزشهای مکمل برای شناگران

1. تمرینات قدرتی با وزنه
تمرینات قدرتی با وزنه یکی از بهترین روش‌ها برای بهبود عملکرد شناگران است. این تمرینات به تقویت عضلات اصلی مورد استفاده در شنا کمک می‌کنند. عضلات پشت، شانه‌ها و بازوها از جمله گروه‌های عضلانی هستند که با وزنه تقویت می‌شوند. همچنین، تمرینات قدرتی باعث افزایش قدرت انفجاری و استقامت عضلانی می‌شود. شناگران می‌توانند از حرکاتی مانند پرس سینه، ددلیفت و اسکات بهره ببرند. این حرکات نه تنها قدرت را افزایش می‌دهند، بلکه از آسیب‌های ناشی از فشار مداوم در آب جلوگیری می‌کنند. تمرینات وزنه باید تحت نظارت مربی انجام شود تا از فرم صحیح حرکات اطمینان حاصل شود. در نهایت، ترکیب این تمرینات با برنامه‌های شنا باعث بهبود چشمگیر عملکرد می‌شود.

2. تمرینات کششی و انعطاف‌پذیری
انعطاف‌پذیری بالا برای شناگران ضروری است، چرا که دامنه حرکتی را افزایش می‌دهد. تمرینات کششی منظم به کاهش تنش عضلانی و بهبود عملکرد کمک می‌کنند. حرکاتی مانند کشش عضلات همسترینگ، شانه‌ها و کمر برای شناگران بسیار مفید هستند. این تمرینات همچنین خطر آسیب‌های ناشی از حرکات تکراری در آب را کاهش می‌دهند. یوگا و پیلاتس نیز گزینه‌های عالی برای افزایش انعطاف‌پذیری هستند. شناگران باید حداقل 10-15 دقیقه در روز را به کشش اختصاص دهند. تمرینات کششی باید به آرامی و بدون فشار بیش از حد انجام شوند. در نتیجه، انعطاف‌پذیری بهتر منجر به حرکات روان‌تر و کارآمدتر در آب می‌شود.

3. تمرینات هوازی خارج از استخر
تمرینات هوازی مانند دویدن، دوچرخه‌سواری و طناب زدن می‌توانند استقامت شناگران را افزایش دهند. این فعالیت‌ها ظرفیت ریه‌ها و قلب را بهبود می‌بخشند، که برای شناگران حیاتی است. دویدن به ویژه در سطوح شیب‌دار می‌تواند قدرت پاها را نیز تقویت کند. دوچرخه‌سواری نیز عضلات پایین تنه را درگیر می‌کند و هماهنگی را بهبود می‌بخشد. طناب زدن یک تمرین عالی برای افزایش سرعت و چابکی است. این تمرینات باید به صورت منظم و در کنار جلسات شنا انجام شوند. با این کار، شناگران می‌توانند استقامت خود را در مسابقات طولانی‌تر حفظ کنند.

4. تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی
تمرینات تعادلی و ثبات مرکزی برای شناگران بسیار مهم هستند، چرا که به کنترل بهتر بدن در آب کمک می‌کنند. حرکاتی مانند پلانک، تمرینات روی توپ تعادل و تمرینات با کش مقاومتی می‌توانند مفید باشند. این تمرینات عضلات مرکزی بدن را تقویت می‌کنند، که برای حفظ وضعیت صحیح در آب ضروری است. تقویت عضلات مرکزی همچنین از آسیب‌های ستون فقرات جلوگیری می‌کند. تمرینات تعادلی مانند ایستادن روی یک پا نیز می‌توانند هماهنگی را بهبود ببخشند. این تمرینات باید به صورت مداوم و با افزایش تدریجی شدت انجام شوند. در نهایت، ثبات مرکزی بهتر منجر به عملکرد کارآمدتر در شنا می‌شود.

5. تمرینات سرعتی و چابکی
تمرینات سرعتی و چابکی به شناگران کمک می‌کنند تا در مسابقات کوتاه‌مدت عملکرد بهتری داشته باشند. حرکاتی مانند دوی سرعت، نردبان چابکی و تمرینات اینتروال می‌توانند مفید باشند. این تمرینات نه تنها سرعت را افزایش می‌دهند، بلکه زمان واکنش را نیز بهبود می‌بخشند. تمرینات اینتروال به ویژه برای شبیه‌سازی شرایط مسابقه مناسب هستند. شناگران می‌توانند این تمرینات را در زمین‌های ورزشی یا سالن‌های بدنسازی انجام دهند. انجام منظم این تمرینات باعث می‌شود تا شناگران در مسابقات سریع‌تر و چابک‌تر عمل کنند. در نتیجه، این تمرینات مکمل ضروری برای برنامه‌های تمرینی شناگران هستند.


تاثیر تمرینات مقاومتی بر شنا

افزایش قدرت عضلانی برای بهبود عملکرد در آب
بدن شناگر برای اجرای حرکات مؤثر در آب نیاز به عضلاتی دارد که هم قوی باشند و هم هماهنگ عمل کنند. تمرینات مقاومتی به صورت ویژه‌ای طراحی شده‌اند تا عضلات درگیر در شنا تقویت شوند. این تقویت باعث می‌شود توان بیشتری برای اجرای حرکات کششی، فشاری و چرخشی در اختیار شناگر قرار گیرد. افزایش قدرت عضلات باعث افزایش طول مسیر هر حرکت و در نتیجه کاهش تعداد حرکات مورد نیاز برای طی مسافت مشخص می‌شود. این موضوع به ذخیره انرژی و افزایش سرعت شنا کمک می‌کند. همچنین، عضلات قوی‌تر کنترل بهتری بر حرکات دارند و می‌توانند سریع‌تر به دستورات مغز پاسخ دهند. این افزایش واکنش‌پذیری نیز در شرایط رقابتی مزیت قابل‌توجهی محسوب می‌شود. تمرینات مقاومتی نه تنها عملکرد حرکتی را بهبود می‌بخشند، بلکه نقش مهمی در ارتقاء اعتماد به تکنیک شنایی فرد دارند. در مجموع، افزایش قدرت عضلانی به شناگری با کیفیت‌تر و سریع‌تر منتهی می‌شود.

کاهش خطر آسیب‌دیدگی از طریق تقویت عضلات و مفاصل
یکی از مهم‌ترین مزایای تمرینات مقاومتی، کاهش خطر آسیب‌دیدگی در حین تمرینات یا مسابقات شنا است. این تمرینات با ایجاد تعادل عضلانی و افزایش قدرت عضلات محافظ مفاصل، از حرکات ناپایدار و خطرناک جلوگیری می‌کنند. شناگران حرفه‌ای معمولاً تحت فشارهای مکرر ناشی از حرکات تکراری قرار دارند که می‌تواند مفاصل را در معرض فرسایش قرار دهد. تمرینات مقاومتی به عضلات این توانایی را می‌دهند که فشارهای وارده را جذب کرده و مانع از وارد آمدن آسیب به مفاصل شوند. برنامه‌های تمرینی که با تمرکز بر پیشگیری از آسیب طراحی می‌شوند، اغلب شامل تمریناتی برای تثبیت شانه، ستون فقرات و زانو هستند. افزایش قدرت در این نواحی باعث بهبود عملکرد و در عین حال کاهش احتمال آسیب می‌شود. تمرینات مقاومتی همچنین به افزایش دامنه حرکتی ایمن کمک می‌کنند که این امر مانع از کشیدگی یا پارگی عضلات می‌شود. بدین ترتیب، شناگر می‌تواند بدون نگرانی از آسیب، تمرینات خود را با ثبات ادامه دهد.

بهبود تکنیک‌های شنا از طریق کنترل بهتر عضلات
شنا یکی از ورزش‌هایی است که در آن کوچک‌ترین تغییر در زاویه حرکت دست یا پا می‌تواند تأثیر زیادی بر عملکرد داشته باشد. تمرینات مقاومتی به شناگر کمک می‌کنند تا بتواند این حرکات را با دقت و تمرکز بیشتری کنترل کند. افزایش قدرت و کنترل عضلات باعث کاهش حرکات اضافی و ناخواسته می‌شود. در نتیجه، حرکات شنایی با روانی بیشتری صورت می‌گیرند و انرژی کمتری هدر می‌رود. این کنترل دقیق عضلانی نقش ویژه‌ای در اصلاح تکنیک‌های شنا دارد. برای مثال، کنترل بیشتر بر عضلات شانه باعث اجرای دقیق‌تر حرکت کشش در شنای پشت می‌شود. تمرینات مقاومتی باعث فعال‌سازی بهتر عضلات ضعیف و بازسازی تعادل در عملکرد عضلات متقابل می‌گردد. در مجموع، شناگر با داشتن کنترل بهینه بر بدن خود، می‌تواند حرکات دقیق‌تری اجرا کرده و عملکرد خود را به سطح بالاتری برساند.

افزایش استقامت عضلانی برای اجرای حرکات طولانی‌تر
اجرای طولانی‌مدت حرکات شنایی بدون افت عملکرد، نیازمند عضلاتی با استقامت بالا است. تمرینات مقاومتی با تکرارهای بالا و شدت متوسط، عضلات را برای فعالیت در بازه‌های زمانی طولانی‌تر آماده می‌کنند. عضلاتی که با چنین تمریناتی تقویت می‌شوند، قادرند در مدت زمان بیشتری با خستگی کمتر فعالیت کنند. این موضوع به شناگر اجازه می‌دهد در طول تمرینات یا رقابت‌ها عملکرد ثابت‌تری داشته باشد.

تأثیر مثبت تمرینات مقاومتی بر وضعیت روانی و اعتماد به نفس
یکی از مزایای مهم تمرینات مقاومتی، تأثیر آن‌ها بر وضعیت روحی شناگران است. ورزش مقاومتی با بهبود ترکیب بدنی، سبب تقویت تصویر ذهنی ورزشکار از خود می‌شود. این احساس رضایت از بدن، به افزایش اعتماد به نفس در محیط‌های رقابتی کمک شایانی می‌کند. همچنین ترشح اندورفین پس از تمرین، موجب احساس شادابی و کاهش استرس می‌شود. تمرینات منظم قدرتی به ایجاد حس کنترل، برنامه‌ریزی و انضباط فردی نیز منجر می‌شوند. این عوامل جمعی، وضعیت روانی فرد را در برابر فشارهای روانی ناشی از رقابت بهبود می‌بخشند. شناگرانی که تمرینات مقاومتی را در برنامه تمرینی خود لحاظ می‌کنند، اغلب روحیه‌ای مثبت‌تر و پایداری ذهنی بیشتری دارند. این روحیه کمک می‌کند تا در مواجهه با شکست‌ها یا چالش‌های تمرینی، انگیزه و اراده لازم برای ادامه مسیر حفظ شود. به همین دلیل، تأثیر روانی این تمرینات یکی از ابعاد مهم موفقیت در شنا است.